Procesja

Nie- do- wiary!
Zmieniłam blog onet na google. I co? I gówno! Zamienił stryjek siekierkę na kijek. Nie mogę wklejać zdjęć.
A mam parę nowiuśkich, którymi bardzo chciałam się pochwalić.

Bo wczoraj...wolny dzień, słonko przyświeca, pedały w piwnicy się niecierpliwią. No to zabraliśmy je na krótki spacer po lesie. Mamy taki niewielki nieopodal, Puszcza Niepołomicka się nazywa.
Jedziemy. Drzewa, ścieżka, ptaszki, drzewa, drzewa, ptaszki, normalnie, jak to w lesie. Dróżka w prawo, ścieżka w lewo, czarnym jedziemy? Czy niebieskim? Czarnym, bo lepiej brzmi (macho się odezwał, a ja potem mam pod górkę)(oczywiście we mnie ten macho, cham jeden).
Czarny szlak czym prędzej wyprowadził nas z lasu, pogonił przez wsie, opłotki, pola i łąki. Słońce grzało wściekle, podsmażając mi nos na czerwono, opalając twarz wyjąwszy fragmenty zasłonięte dużymi okularami -dziś mogę kibicować naszym bez dodatkowych manewrów z biało-czarownymi farbkami.
Naturalnie, ktoś, kto malował czarne znaczki na drzewach i płotach starannie zadbał o to, żeby nigdzie na trasie nie znalazła się informacja, dokąd właściwie jedziemy. Puszcza zginęła za horyzontem, minęliśmy podkop pod autostradą A4, obraliśmy kierunek -wschód. Oczywiście, sto razy mieliśmy zawrócić, aaale, gdy już wydrapaliśmy się na najwyższy szczyt w okolicy, pogoda nadal ładna- to w drogę, choćby do Bochni.
- Ty, to chyba tarnowska!
Jasne, jak do Bochni, to tylko tarnowską, tyle, że samochodem. Rowerem- stanowcze nie!
- P*&(^#, nie po to jadę na wycieczkę p&^%#$ rowerem, żeby wąchać p$#@!%# spaliny! Zawracaj.
- Czekaj no, jakiś pałac kilometr stąd. Może dadzą jakie piwo...
Skojarzenie pałacu z piwem? Udar, niechybnie.
 Dojechaliśmy do tego pałacu, co więcej, w drodze towarzyszył nam czarny szlak rowerowy :)
Piwa nie było, dostaliśmy za to herbaty. Zresztą, może nawet było, ale nie śmieliśmy zamówić.
Na bramie- tabliczka "teren prywatny- zakaz wstępu". Oczywiście weszliśmy. Skoro na tablicy informacyjnej było o przyjęciach i weselach, to chyba nas nie pogonią?
Kręciliśmy się po terenie prywatnym, zachwycając się i ukradkiem pstrykając zdjęcia, gdy podeszła do nas sympatyczna pani.
- Państwo zwiedzają?
- Szczerze mówiąc, napilibyśmy się czegoś, jeśli można.
- Właśnie jesteśmy po nietypowym weselu (wesele we środę- istotnie, nietypowo), ale proszę, proszę do środka.
W środku- faktycznie, pałac. Aż onieśmiela. Saloniki  z wyściełanymi krzesłami, fortepiany, piece kaflowe, łuki, przeszklony dach. Ja na te salony dziarskim krokiem, w przetartych rybaczkach, obrzęchanym podkoszulku i sportowych butach- żeby chociaż firmowych- ale gdzie tam, no name z wyprzedaży w markecie :) W tle muzyka, smyczkowa.
Po krótkim namyśle wskazano nam miejsca- na eleganckiej, pluszowej kanapie wpierającej się na lwich łapach. Panie wniosły mały, okrągły stoliczek przykryty najprawdziwszą koronką. Herbata- w wytwornych filiżankach, do tego dzbanuszek z mlekiem, cukier w zabytkowej cukierniczce. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że siedzę na tej kanapie jednym półdupkiem, i okropnie wstyd mi za zacieki pozostawione na spodeczku  przez herbacianą torebkę. Przysiadła się do nas właścicielka czy też współwłaścicielka (nie wiem, bo nie śmiałam spytać) i zabawiała rozmową. Pogadaliśmy o rowerach, o Żeleńskich, o architekcie, który zaprojektował pałac (i wiele innych budynków), o koncertach, które  czasem się tam odbywają. Dowiedzieliśmy się, że nasz tajemniczy czarny szlak rowerowy to szlak Żeleńskich i prowadzi hen, hen, w góry, prawie do Limanowej. A na koniec:
- Nie, nie płaćcie za herbatę...
O, rzesz! Ukradkiem zostawiłam na stoliczku dwie dychy, przecież gdybym nie zapłaciła, czułabym się zobowiązana do "w zamian", a jako żywo, nie mam pojęcia, co mogłabym w zamian. Potem- już oficjalnie- zwiedziliśmy pałac i park.
Życie zawsze czymś zaskoczy, nieprawdaż. Wczoraj- mile.
Dziś- nie mogę wkleić zdjęć z tego pozytywnie zaskakującego wydarzenia!


 

Czyżby się udało?
Najpierw wkleiłam w notkę onetową, potem skopiowałam i wrzuciłam tu.
Życie mogłoby być prostsze. Doprawdy.