Ustąpiono mi dziś miejsca w autobusie. Czyli:
- Jestem taka gruba, że wyglądam na babę w ciąży,
- Albo wyglądam na inwalidkę,
- Albo wiek podeszły się na mnie ujawnił,
- Albo wszystko na raz.
Żadna odpowiedź mnie nie zadawala.
Coś muszę.
Koniecznie.
Może zacznę jeździć samochodem?
Z nowego aparatu. Jakby lepiej, przyznaję ze wstrętem.
Piękną mamy wiosnę tej jesieni, nieprawdaż?
Czyżby jakieś matury poprawkowe? 
Ma swoje zalety, nie powiem.
Wygania mnie z domu i każe karmić łabędzie.
Poranek na przystanku autobusowym jest jak spotkanie towarzyskie. Od lat te same osoby o tej samej porze udają się autobusem w sobie tylko wiadomym celu. Z góry wiadomo, kto i gdzie będzie wysiadał, kto będzie zaspany, jak codzień, a kto rześki niczym skowronek. Jeśli ktoś na pewno zauważy moja nową fryzurę, czy nowe buty- to będą to właśnie poranni współtowarzysze podróży.
Dziś rano dołączył pasażer niecodzienny w każdym tego słowa znaczeniu. Niecodzienny- ponieważ jeździ z nami tylko niekiedy, niecodzienny, ponieważ mało kto śpiewa podczas podróży komunikacją miejską autorską pieśń "już nie będziesz nigdy moja, o nieeee, moja nie będziesz juuuuuuż". Dziś śpiewu nie było, może żal z powodu niemojości tajemniczej onej nie był tak dojmujący, a może, na odmianę, dziś była jego, ponieważ chłopak wygenerował przedziwny pląs, wyraźnie pełen radości. Może to złote, poranne, jesienne słońce przeświecające przez równie złote liście popchnęło go do natchnionego tańca?
Ludzie z wyraźnym zażenowaniem unikali kontaktu wzrokowego z chłopcem, który, zachęcony życzliwym spojrzeniem, rozpoczyna rozmowę- opowieść o sobie. Ludzie nie potrafią sobie radzić z niecodziennością. Ludzie czują się pewnie w swojej szarości, wszystko, co odbiega, powoduje irracjonaly niepokój.
Czy jestem normalna tylko dlatego, że nie mam dość odwagi, aby wytańczyć poranny taniec w oczekiwaniu na codzienność?
Wysiadaliśmy na tym samym przystanku, dwie osoby w drzwiach autobusu. I co powiecie? Chłopiec popatrzył na mnie, usmiechnął się i z ukłonem puścił mnie przodem. Zwyczajna rzecz w niezwyczajnych okolicznościach. A może odwrotnie?
Postanowiłam sprawdzić empirycznie, czy nawalam ja i moje oko, czy też aparat jest do dupy. Korzystając z przemiłego, pachnącego jesienią - dymem palonych liści- wieczoru, zrobiłam blisko 60 zdjeć zaoknia, korzystając z najróżniejszych ustawień. Ani jedno zdjęcie nie pokazało prawdy.
To tzw.małpa. Klimat jest, owszem, ale kolor? Parodia.
Tu półmałpa. Fabryczne ustawienia- zmierzch. Kolor nieba prawie się zgadza, ale reszta znikła w ciemnościach. Bueee.
Wariacje na temat ustawień. Dym. Tylko dym.
Tu jest całkiem udane drzewo. Za to wściekle różowa reszta dyskwalifikuje zdjęcie natychmiast.
No. Teraz już wiem, że aparat jest ZŁY. I co mi z tej wiedzy? Drugi jest dobry, ale ma 300 stron instrukcji, waży tonę i nie mieści się w torebce. Nawet mojej. Trudno, jak się nie ma co się lubi, to się ma, co się nie lubi.
Za to, pod pozorem testów, udało mi się spędzić przemiłe pół godziny wisząc w oknie i zaciągając się zapachem palonych liści. Wreszcie poczułam jesień.
Życie nie jest całkiem parszywe.
- Dzień dobry, czy trafiłem do firmy A.?
- Tak, słucham Pana?
- Bo ja przyniosłem fakturę, wysłałem pocztą, ale wróciła, nie wiem czemu.
- Prosz. Hmm, może fakt, że na kopercie brak znaczka, byłby tu jakąś wskazówką?
