Pilsko

Cztery wolne dni.

Mogłabym je spędzić przy grillu i piwie, leniwie wylegując się w hamaku.

Mogłabym leżeć brzuchem do góry i gapić się w sufit.

Albo odrobić zaległości kinowe.

Wiele rzeczy mogłabym robić. Czy raczej- nie robić.

To nie.

Zamarzyło mi się Pilsko, z noclegiem, w schronisku na Hali Miziowej. Zrobiłam rezerwację, wpłaciłam połowę ceny i w tym momencie dotarło do mnie, co właściwie uczyniłam. ZAPLANOWAŁAM wycieczkę w góry, co gwarantowało  czterodniowy opad ciągły lub nieoczekiwane zapalenie płuc u dziecka.

Profilaktycznie, przez cały tydzień, dziecko było: pojone syropem z cebuli, odżywiane głównie czosnkiem, podstępnie pozbawiane lodów i towarzystwa zasmarkanych kolegów. Odprawiałam rozmaite czary w intencji braku deszczu.

Czwartkowy poranek przywitał się z nami słońcem (dobrze) i bólem głowy (fatalnie). Ociężale pozbieraliśmy manele i ruszyliśmy w trasę. Czwartek, 11.06. W połowie drogi przypomniało nam się, dlaczego to wolny dzień.

  

Postaliśmy w Budzowie, postaliśmy w Zembrzycach. Stanął sznur samochodów, zgasiliśmy silniki, z oddali dobiegały odgłosy "pertraktacji" ze strażakami blokującymi przejazd:

- Kurwa, co za kraj!!! Żeby drogi krajowe zamykać z powodu procesji!!!- to kierowca.

- Mrmrmr- strażak.

- Panie, od Krakowa jadę! Już czwarty raz stoję, a jeszcze sto kilometrów przede mną! Paranoja jakaś!

W tym momencie nas tknęło i przeliczyliśmy, ile jeszcze będziemy mijać kościołów. Sześć. O szlag. Na szczęście, resztę objechaliśmy, albo zdążyliśmy Przed.

Porzuciliśmy auto w Korbielowie i ruszyliśmy pod górkę, równo z bacą.

  

Górka, słonko, widoki, pierwszy z czterech wolnych dni- raj :) W połowie drogi zatrzymaliśmy się na śniadanie. Na polance. Otwarty widok na wszystkie strony. Po prawej- błysk i huk. Po lewej- chmurzysko, potencjalnie burzowe. My środkiem. Poderwało nas trochę. Nawet byliśmy przygotowani na deszcz, ale wolelibyśmy go uniknąć. A przed nami dwie godziny drogi...Doszliśmy suchą nogą, w godzinę, czyli bez tchu w płucach. Pobraliśmy kluczyk

   

i zalegliśmy w wyrach. Leżenie i gapienie się w sufit- doprawdy, to fantastyczne zajęcie. A jeszcze w pokoju z Widokiem...

 

- Wiecie co? Może chodźmy na tę górę, bo potem nie będzie nam się chciało.

- Już mi się nie chce.

- No.

Poszliśmy mimo to. 

- Dzień dobry, idziecie na Pilsko? - sto metrów od schroniska spotkaliśmy turystów wracających.

- Dzień dobry, owszem.

- No to uprzedzam, że u góry solidnie dmucha. Jak tak patrzę na panią...Nie, żebym zniechęcał...- naturalnie, wędrowałam w podkoszulku. Fakt, było chłodno.

Przeszliśmy następne sto metrów, zaczęło kropić.  

- Wracamy. Przy okazji zabiorę coś ciepłego.

To była naprawdę dobra decyzja. Przez następne dwie godziny z nieba płynęła rzeka.

  

Cóż było robić. Gapiliśmy się na deszcz i rozmawialiśmy ze współwięźniami.

- Byliśmy rano na Pilsku, to teraz nam nie zależy. Ale jeśli wybieracie się na szczyt,  w dodatku z dzieckiem, to nie idźcie przypadkiem żółtym szlakiem. Z jednej strony jest ściana, gładka, bez roślin, bez łańcuchów, pod nogami ścieżka szeroka na dwadzieścia centymetrów, a dalej przepaść. Osuwiska, nic nie zabezpieczone, pani, jak trzydzieści lat chodzę po górach, to bałem się trzy razy- raz dzisiaj! Ten szlak powinien być zamknięty!

Okazało się, że deszcz zesłała nam litościwa Opatrzność, bo właśnie żółtym zamierzaliśmy iść.

W czerwcu jest dłuuugi dzień. Deszcz skończył padać o 19, a mimo to zdążyliśmy.

  

Na Pilsku zaliczyliśmy wniebowstąpienie- chmury obsiadły szczyt. Wracaliśmy w gęstym mleku. Ciekawe, co by było, gdybyśmy wędrowali po omacku nad tą przepaścią. Mleko znikło przed schroniskiem dając nam szansę podziwiania zachodu słońca.

  

Rano- deszcz. I jeszcze trochę deszczu. Potem deszcz. Koło południa zdecydowaliśmy się spłynąć na dół, najkrótszą trasą. Kapało za kołnierz, pod nogami rwący strumień lub mlaskające błocko. Dziecko kaszle i smarka (nigdy, ale to nigdy więcej planowanych wycieczek!) Zbiegliśmy z tej góry w rekordowym tempie, a było stromo. Na tyle stromo, że odkryłam całkiem nowe znaczenie określenia "drżące nogi".

Teraz cierpię męki straszliwe- zakwasy na skalę kosmiczną, nocą chory Kuba kaszle mi do ucha.

A mogłam leżeć cztery dni przed telewizorem.

Albo dyndać w hamaku, czytając książkę o podróżach.