Pratchett

Na pewną imprezę mój przyjaciel Maciek przyniósł książkę. Niby że ko-niecz-nie muszę przeczytać, bo rewelacyjna. Mało miałam czasu, bo akuracik Pimpuś był malutki i chory, nie był to czas sprzyjający skupieniu na słowie pisanym. Zabierałam się za tą książkę jak jeż do pierdolenia. O rany, jak straszliwie nie chciałam jej przeczytać! Jak chyba żadnej innej książki w życiu. No, ale od czego ma się przyjaciół, Maciek przy każdym spotakniu natarczywie dopytywał się, czy już przeczytałam? W końcu się poddałam. Ile można wymyślić powodów, dla których w ciągu tygodnia nie sposób przeczytać nawet jednej jedynej stroniczki? Zajrzałam. Zawsze lubiłam fantastykę, początek więc mnie nie zbrzydził. Dalej było nieźle, choć bez rewelacji. Aż trafiłam na takst, który mnie powalił na kolana. Przeczytałam tę książkę, siłą rozpędu wszystkie inne tego autora. Podobno są do siebie podobne, można mieć przesyt, i tak dalej. Może i jakaś racja w tym jest. Co nie przeszkadza, że każdą następną książkę łapię jak pies gończy na tropie. Smaczków szukam, w każdej książce jest przynajmniej jedno zdanie, dla którego warto przeczytać całość, choćby rzeczywiście były powtórzenia. A, zresztą, nawet i powtórzenia lubię, tak to już jest z miłością, dla niektórych wady, dla mnie to zalety. Poniżej fragment, na który się złapałam, jak rybka na tłustego robala.

 

"Bardzo zaś daleko, ale na kursie kolizyjnym, najwspanialszy z bo­haterów Dysku zrolował sobie papierosa, całkiem nieświadom roli, jaką wyznaczył mu los.

Dość niezwykły był przedmiot, który fachowo skręcał w palcach. Jak wielu wędrownych magów, od których nauczył się tej sztuki, miał zwyczaj chować niedopałki w skórzanej sakiewce i wykorzystywać je potem na świeże skręty. Żelazne prawo średnich stwierdzało zatem, że część tytoniu od wielu lat była spalana niemal bez przerwy. To coś, co bezskutecznie usiłował zapalić, było... właściwie można by z tego budować drogi.

Tak znakomitą reputacją cieszył się ów wojownik, że grupa barba­rzyńskich jeźdźców zaprosiła go, by zasiadł z nimi przy ognisku z koń­skiego nawozu. Nomadowie pochodzili z regionów bliskich Osi i na zimę zwykle migrowali w stronę Krawędzi. Rozstawili swe wojłokowe namioty w straszliwym upale zaledwie -3 stopni i włóczyli się z nosami obłażącymi ze skóry, narzekając na groźbę udaru słonecznego.

- Jakie są najwspanialsze rzeczy w życiu mężczyzny? - zapytał wódz nomadów. Należy mówić o takich sprawach, aby zachować sza­cunek w kręgach barbarzyńców.

Siedzący po prawej wychylił koktajl z kobylego mleka zmieszane­go z krwią śnieżnej pantery, po czym przemówił.

- Ostry horyzont stepu, wiatr we włosach i świeży koń pod sio­dłem.

- Krzyk białego orła na wysokości, śnieg padający w lesie i celna strzała na cięciwie - oświadczył ten z lewej. Wódz pokiwał głową.

- Jest to z pewnością widok twego wroga leżącego bez życia, hań­ba jego szczepu i lamenty jego kobiet - stwierdził.

Wokół rozległy się pomruki aprobaty wobec tak skandalicznych przechwałek.

Wódz zwrócił się z szacunkiem do gościa, niewielkiej postaci, sta­rannie rozgrzewającej przy ogniu ślady odmrożeń.

- Oto gość nasz, którego imię jest legendą - powiedział. - On nam powie, co jest najwspanialszego w życiu mężczyzny.

Gość przerwał kolejną nieudaną próbę zapalenia papierosa.

- Czo mówiłeś?

- Pytałem, jakie są najwspanialsze rzeczy w życiu? Wojownicy pochylili się. Warto będzie tego posłuchać. Gość zastanawiał się dość długo i w skupieniu. I po pewnym cza­sie oświadczył:

- Gorącza woda, dobre żęby i miękki papier toaletowy."