Smaki

Pragnienie zawiodło nas wieczorem na stację benzynową. Samochodzik zamówił benzynkę, mąż piwo a ja wino czerwone wytrawne. Zajęłam się pojeniem auta, wszak obowiązki związane z karmieniem i pojeniem należą do kobiet, mąż zajął się zakupami oraz płaceniem.

Jakież było moje zdziwienie, gdy moje czerwone wytrawne wino okazało się być różowym, półsłodkim Carlo Rossi?

- A co to? Nie było wytrawnego?

- Było, ale sprzedawca bardzo polecał, podobno pyszne i kobiety bardzo lubią. Mówił, że na pewno będzie Ci smakowało.

Zatkało mnie.

Piję wino od lat. Zawsze jest to wino wytrawne, lub bardzo wytrawne. Właściwie zawsze czerwone, białe zdarza mi się czasem przy upale. Od lat jestem również żoną mojego męża. Moim zdaniem miał wystarczająco wiele czasu i wiele hektolitrów, aby zorientować się w moich trunkopodobaniach. Wybudzony gwałtownie ze stuletniego snu pytaniem o żonine preferencje trunkowe odpowiedziałby prawidłowo. A tu taki myk.

Rzecz oczywiście polega na tym, że facet zawsze wie lepiej. Temat, jak widać, dowolny.

Jeżeli facet powiedział, że będzie mi smakowało, to na pewno wie lepiej, niż ja, niezdecydowana kobieta, której niewątpliwie tylko wydaje się, że wie, co lubi. Pierdolona solidarność jąder.

Wino jest paskudne. Mdłe, skundlone, bo ani to białe, ani czerwone. Do obiadu się nie nadaje, bo za słodkie, do deseru za mało słodkie.

Ale co ja mogę o tym wiedzieć? Chcecie przyzwiotej oceny, spytajcie sprzedawcy na stacji benzynowej.