Tranzytem przez Słowację

Pomimo wielkiej miłości do improwizacji, część tegorocznych wakacji została dokładnie zaplanowana. W końcu wyjeżdżaliśmy za granicę. Znajomi, powiadomieni o celu podróży, już od jakiegoś czasu dostarczali mrożących krew w żyłach historii o słowackich przepisach ruchu drogowego, o nieubłaganych policjantach, niezwykłych karach za najdrobniejsze przewinienia drogowe i braki w wyposażeniu samochodu. Postanowiliśmy się nie dać. Wyposażyliśmy apteczkę oraz samochód wg listy. 

Sprawdzone zostały drogi, na których obowiązują winiety.

Przysięgliśmy sobie pod żadnym pozorem nie przekroczyć dozwolonej prędkości, a znaków drogowych wypatrywać do pęknięcia żyłek w gałkach czworga oczu.

Tydzień poprzedzający wyjazd obfitował w informacje:

- Kolega mi mówił, że jedna kamizelka odblaskowa nie wystarczy. Musimy mieć trzy, bo gdyby samochód się zepsuł (tfu, tfu, na psa urok), to każdy, kto wysiada z pojazdu musi mieć na sobie kamizelkę, inaczej- pokuta.

- Koleżanka opowiadała, że musimy mieć dwa komplety zapasowych żarówek, bo gdyby któraś się spaliła, to wiesz, nie będziemy mieć zapasu i znów- pokuta. 

- Znajomy radził, żebyśmy przylepili PL, lubią się czepić, kiedy już żywcem nie ma czego...

- To nieprawda, że nie bedziemy potrzebować winietki. Co prawda, na pierwszy rzut oka przez całą Słowację przeprowadzi nas droga nr 67, ale w drugim rzucie okazało się, że przez kilkanaście kilometrów zamienia się w drogę nr 50, która na mapce płatnych dróg nie jest zaznaczona, ale za to jest wymieniona na liście...

Nie da się ukryć, że daliśmy się zwariować.

Granicę ostrożnie przekroczyliśmy w Jurgowie. Skradaliśmy się 45 km/h prostą, szeroką, pustą drogą przez głęboki las.

- To ma być teren zabudowany? Niemożliwe.

- A widziałaś odwołanie znaku? Nie. Ja też nie. Znaczy- zabudowany!

Mąż nie dał się przekonać i czołgaliśmy się niecałą pięćdziesiątką przez teren zabudowany jedynie ptasimi gniazdami i wiewiórczymi dziuplami. Ci z przeciwka też się czołgali, w odwrotną stronę numer z brakiem odwołania znaku był taki sam.

No cóż, przejazd przez Słowację łatwy nie był. Pięćdziesiąt, teren zabudowany. Odwołanie- dziewięćdziesiąt, ale już za drugim zakrętem- znów teren zabudowany, pięćdziesiąt. Wszyscy, w idealnym rytmie, przyspiesz, zwolnij, przyspiesz, zwolnij... Słowo daję, gdyby była możliwość skorzystania z autostrady, zrobilibyśmy to bez wahania, tak straszna ilość terenów zabudowanych pokonywanych przepisowo potrafi wykończyć nerwowo najcierpliwszego kierowcę:) Po mniej więcej stu kilometrach poddaliśmy się.

- Zatrzymaj się przy pierwszej napotkanej knajpie, muszę ochłonąć.

- Dobra, z przyjemnością, ja też już nie mogę.

Mieliśmy się nie zatrzymywać nawet na sikanie, żeby czasem nie zostawić w tym obłąkanym kraju nawet jednego euro, ale, jak widać, okoliczności nas zmusiły. Pierwszą napotkana knajpą był

w miejscowości Stratena. Uściślę, żebyście czasem nie przegapili, będąc w pobliżu. Opuszczamy Poprad drogą nr 67, kierując się na Roznavę. Trafiamy na Narodny Park Slovensky Raj, czujnie obserwujemy lewą stronę drogi, aż dotrzemy do w/w pensjonatu, gdzie udajemy się na posiłek. Bogowie, jaką tam podają zupę czosnkową! A jakie kluseczki bryndzowe! Nie wspominając o knedlach ze śliwkami, czy nadziewanym mięsku! Ślinka mi cieknie za samą myśl. Dwie czosnkowe, knedle, mięsko z frytkami i sałatą, podwójne frytki bez ketchupu, dwie kawy, dwie mineralne i jedne lody kosztowały niecałe 15 euro. W drodze powrotnej zamówiliśmy dwie czosnkowe, pierogi z serem i skwarkami, kluseczki bryndzowe ze smażoną kiełbasą, spaghetti po bolońsku, dwie kawy, dwie mineralne i lody i zapłaciliśmy...niecałe 15 euro. Jedzenie re-we-la-cyj-ne. Miało jedną wadę, było go za dużo. Z wielkim żalem porzucaliśmy niedojedzone porcje. Po raz pierwszy w życiu żałowałam, że nie rozpowszechnił się zwyczaj z pakowaniem resztek na wynos.

Byłam uprzedzona do Słowacji i Słowaków. Powyższy pensjonat rozkrochmalił mnie zupełnie. Oto drzwi do ubikacji:

damska:

i męska:

Wnętrz jadalnych nie mam na zdjęciach, było zbyt wielu gości. Do obejrzenia tu.

W dalszą drogę udaliśmy się cisi, spokojni, nieco rozmarzeni, z prędkością 50 km/h.

Powrotną drogę zaplanowaliśmy tak, żeby trafić do Strateny na obiad. Jakieś 10 km przed pensjonatem, w miejscowości Dobsina drogę zagrodziło dwóch uzbrojonych policjantów.

- Pewnie obława na bandytów, przeszukują samochody- nie można dziwić się mężowi, że po dwóch tygodniach raczej nudnych wakacji zamarzył mu się kryminał. Rzeczywistość nie miała takich rumieńców, trwał jakiś rajd samochodowy i drogę zamknięto na kilka godzin. Dano nam do wyboru: czekać, aż wyścigi się skończą, albo objechać przez góry. A czosnkowa stygnie...

- Wracamy, jak dobrze przyciśniemy, w 40 minut damy radę.

Problem z objazdem był taki, że trzeba było najpierw cofnąć się o 20 km, dopiero potem objechać przez góry, nadrabiając w sumie jakieś 50 km. A czosnkowa stygnie...

Ludzie kochani! Cóż to była za droga! Wertepy, wykroty, podmycia, gałęzie na jezdni, zakręty i zawrotki, ciężko przerażeni kierowcy i chyba nie mniej przerażona zwierzyna leśna, która w kilka godzin zobaczyła więcej ludzi, niż przez resztę życia. Widoki piękne, ale doprawdy, nie sposób było się nimi napawać z racji trudności z oderwaniem wzroku od niepewnego podłoża. Prowadził mąż i czosnkowa, więc zmieściliśmy się w dwóch godzinach. Gdybym za kierownicą znajdowała się ja- zajęłoby to dwa razy więcej czasu. Tyle naszego, że przy wjeździe na właściwą trasę zobaczyliśmy dziesiątki zaparkowanych samochodów, byli to ci, którzy nie zdecydowali się na objazd i postanowili przeczekać.

Naprawdę, stanowczo odradzam oddalanie się od głównych słowackich dróg, zresztą, jeśli możecie- wybierajcie autostradę.

Do Polski wczołgaliśmy się z prędkością 50km/h. Przepisowo. Pokuty uniknęliśmy.